ผมมีประสบการณ์เล็กๆกับหมาตัวเมียเมื่อตอนอายุประมาณ 18 ปี ตอนนั้นผมเพิ่งจะเรียนจบม.ปลายใหม่ ไม่ได้เรียนต่อเพราะเรียนหนังสือไม่เก่ง จึงตัดสินใจไปหางานทำ ระหว่างที่ยังไม่ได้งานผมพักกับพี่ชาย ที่พักจะเป็นห้องแถวชั้นเดียวหลายสิบห้อง ห้องของพี่ผมอยู่ด้านท้ายของตึก ด้านหลังและด้านข้างจะเป็นป่าสลับกับทุ่งนาร้าง เดิมคงเป็นที่นาชาวบ้านพอความเจริญรุกเข้ามาจึงเลิกทำนามาแบ่งที่ขายเอาเงินมาทำห้องพักให้คนเช่า ตอนกลางวันพี่ชายผมและคนที่พักในห้องแถวส่วนใหญ่จะออกไปทำงานกันแต่เช้ากลับอีกทีตอนเย็น ตอนกลางวันผมก็นอนพักอยู่ในห้องนานเข้าก็เบื่อ ก็จะออกไปเดินเล่นในป่าหลังที่พักซึ่งก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร
ด้านหน้าห้องแถวมีหมาอยู่ตัวเป็นตัวเมียคนอื่นๆเรียกนังดำเพราะมันมีขนสีดำ ไม่มีใครเป็นเจ้าของแต่คนที่พักอยู่ที่นี่ก็นำเศษอาหารมาเลี้ยงอยู่เสมอ และมันก็ยึดเอาที่นี่เป็นบ้านไปแล้ว มันคุ้นเคยกับคนที่พักดีแต่ถ้าเป็นคนแปลกหน้ามามันจะเห่าเสียงดังน่ากลัวทีเดียว จึงเป็นเวรยามชั้นดีของที่นี่ ผมเองกว่ามันจะยอมรับได้ก็นานเหมือนกัน แรกๆต้องหมั่นเอาอาหารมาให้และเล่นกับมัน มันจึงพอจะจำได้

อ่านต่อ >>>